Powwow
29 nov 2017
13
bestanden
Adrianna Rouillard was een tenger, serieus indiaans meisje van elf jaar toen ik haar voor het eerst ontmoette tijdens de Northern Colorado Intertribal Powwow in het Amerikaanse stadje Loveland. Ze droeg een kleurrijke ‘Jingle Dress’, een jurk versierd met metalen kegeltjes, die vrolijk rinkelden wanneer ze danste, en had een kroon op haar hoofd die door haar moeder, Iris Rouillard, zorgvuldig was versierd met kralen. Adrianna, die Oglala, Lakota, Santee en Sioux indianen als voorouders heeft, was gekozen tot Powwow Prinses en zou deze powwow een jaar lang vertegenwoordigen op andere indiaanse dansfeesten in de Verenigde Staten.~~Alles draait bij een powwow om het dansen, op muziek en zang van een 'Drum', een trommelgroep. Er zijn rituele dansen waarin vrienden en familie worden geëerd en bedankt, en er zijn wedstrijden in verschillende categorieën: Traditional, Jingle Dress, Fancy Shawl, Prairie Chicken, Grass. Deze dansen, elk in bijbehorende, handgemaakte, kleurrijke kostuums, versierd met bonte roofvogelveren, sjaals met ingewikkelde patronen of rinkelende jingles, zijn de overblijfselen van godsdienstige ceremonies: voorbereidingen voor oorlog, genezingsrituelen of vreugdefeesten. Het prijzengeld, de moderne kant van de powwow, is hoog genoeg om een goede danser die in de zomer het 'Powwow Trail' volgt, ervan te laten leven.~“De powwow is een manier om onze cultuur te vieren en levend te houden”, legde Iris Rouillard uit. “Zeker voor onze kinderen, waarvan er veel tegenwoordig opgroeien in de stad. En we laten ermee aan niet-indianen zien dat wij er nog steeds zijn.”~Iris vond het belangrijk haar drie kinderen, Adrianna en de jongens Tylor (7) en Teak (1), op te voeden met indiaanse waarden. Ze leerde ze dansen zodra ze konden lopen. “We zijn nog maar met zo weinigen”, zei ze. “Het is belangrijk de verhalen, de zeden, gewoontes en afstamming door te geven. Het geeft een basis.”~Tien jaar later ontmoet ik Adrianna (21) opnieuw als ze met haar moeder, een nieuwe stiefvader, twee broers en grootmoeder de driedaagse powwow van Denver, ook in Colorado, bezoekt. Het is een van de belangrijkste op de indiaanse kalender. Indianen uit de hele VS komen daar jaarlijks bijeen om familie en vrienden te ontmoeten.~Ik wil horen of haar indiaanse afkomst en tradities nog steeds een rol spelen in Adrianna’s leven. Ze studeert psychologie en volgt een opleiding tot reserve-officier bij de Mariniers. En ze is inmiddels een van de betere Jingle Dress dansers; ze wint regelmatig geldprijzen.~“Dansen is net zoiets als ademen voor mij”, zegt ze. “Elke keer als ik de dansvloer opkom en het ritme van de drum hoor, voel ik euforie. En ik ga er helemaal in op. Het is onderdeel van wie ik ben.”~Indiaan zijn is de basis van haar bestaan, legt ze uit. Al haar beslissingen en toekomstplannen komen eruit voort. Haar keuze militair te willen worden, is voor haar een roeping, die aansluit bij de waarden van de indiaanse krijgscultuur. “Ik houd van de discipline. Het respect dat je moet opbrengen, net als bij Indianen, voor ouderen of mensen met een hogere rang, en voor jezelf.”~“Ik ben trots dat ik deel uitmaak van een volk met een indrukwekkende erfenis. Een van mijn oud-oud-ooms is Crazy Horse. Ik weet wat ik ben, waar ik vandaan kom. Ik heb veel vrienden die niet precies weten wie ze zijn. Ja, Iers of Pools, maar zij hebben geen band meer met hun eigen volk. Dat spijt mij voor ze. Zij zijn alleen maar Amerikanen.”~~Fotojournalist Ellen Kok werkt sinds 1996 aan het boek American Moments met fotoverhalen over jongeren in de Verenigde Staten. Door hen te volgen in hun dagelijks leven, probeert ze erachter te komen wat het betekent Amerikaan te zijn. De jongeren die ze fotografeert, moeten dat immers ook nog leren. Powwow is een van de verhalen uit het boek. Er is een uitgebreider verhaal beschikbaar bij de foto’s.
