7, 8 km

About the Jewish eruv of Amsterdam, a 75 long border mainly consisting of water. As soon as my partner Richard Bank and I learned of the existence of an eruv in Amsterdam, we felt compelled to document it. The aim of this particular boundary is to allow the small orthodox Jewish community in Amsterdam to carry objects on the Sabbath, the day of rest. In line with the story in the Book of Exodus, when Moses parts the sea to rescue the Israelites, Jewish law says that water can serve as a boundary to demarcate an eruv. Delving more deeply into the subject, we were transfixed by the image of water that had always flowed freely through the landscape, suddenly taking on a deeper significance when rabbis reassigned the landscape. The people who lay down boundaries have been doing this for centuries: drawing imaginary lines on a map, which you cannot see on the ground. We were moved by the time and effort that the rabbis had obviously put into creating this boundary, and the good will of the government bodies that had agreed to their highly unusual requests. As well as feeling admiration, we were also intrigued: a boundary steeped in ancient, but largely unknown, tradition " with all the fictive and practical elements this entails. Photographing a 75-kilometre boundary felt like a treasure hunt: if you bow your head and look over the edge of the Amsterdam quays, you see micro-landscapes emerging before your eyes. And the dark water appears to rise up to form a wall. Saskia Aukema: photography
Richard Bank: website https://enhetwaterwaseenmuur.nl/ (Dutch language only)
Commissioned by: the Amsterdam City Archives. NL
Nadat mijn partner Richard Bank en ik hadden gehoord dat er zoiets als een "eroev bestaat in Amsterdam, wisten we gelijk: hier willen we iets mee. De Amsterdamse eroev is een watergrens, die de kleine orthodox-Joodse gemeenschap in Amsterdam in staat stelt om voorwerpen te dragen op de rustdag sjabbat. Van oudsher is de Onder meer vanwege het Exodus-verhaal waarin Mozes de zee spleet om de Israëlieten te redden, kan water in Joods-rechtelijk opzicht dienen als een ommuring van een eroev. Gaandeweg werden we steeds meer gegrepen door het verhaal van het water dat altijd al door het landschap had gestroomd, en op een dag extra betekenis kreeg van rabbijnen die het landschap hadden herschreven, zoals mensen al eeuwen doen als ze grenzen vaststellen: op een kaart lijnen trekken die er in de landschappen zelf niet zijn. We waren ontroerd door de tijd en moeite die de rabbijnen overduidelijk hadden gestoken in de totstandkoming van de grens, en door de welwillende houding van de overheidsinstanties die de bijzondere verzoeken hebben ingewilligd. En daarbij vonden we het ook een spannend verhaal: een grens die wortelt in een eeuwenoude traditie maar die toch bijna niemand kent - met alle fictieve en praktische elementen van dien. Het fotograferen van de 75 kilometer lange grens voelde dan ook als schatzoeken: als je je hoofd buigt en over de ran