Huwelijkreis in Noord-Korea
22 aug 2017
43
bestanden
Als je van avontuurlijk reizen houdt, kan Noord-Korea natuurlijk niet ontbreken op de verlanglijst. Dat is althans wat mijn echtgenote en ik dachten toen wij een reisbestemming uitzochten na ons huwelijk. Officieus het veiligste vakantieland ter wereld, nu door de dreigende (kern)oorlog met de rest van de wereld wellicht iets minder aantrekkelijk. Onze vlucht met Koryo Airways wordt opgeluisterd met marsmuziek, waarmee de toon direct is gezet. Nadat eerst al onze bagage is gecontroleerd op propagandamateriaal, bijbels en andere illegale zaken, worden we van de luchthaven opgehaald door twee gidsen en een chauffeur, die ieder reisgezelschap verplicht krijgt toegewezen. Het reisprogramma is voor ons vastgesteld, hoewel kleine verzoeken worden ingewilligd wanneer we daarom vragen. Eerste stop: het Mansudae Grand Monument om een bloemetje te leggen en een buiging te maken bij de 20 meter hoge standbeelden van Kim Il-Sung en Kim Jong-Il, de vakantie is nu echt begonnen. De eerste dagen willen de gidsen voortdurend op mijn scherm kijken wat ik fotografeer en of de beelden van de leiders er wel van top tot teen op stonden (aangesnijden waardoor een hand of voet mist, is bijvoorbeeld verboden), Het hotel bevindt zich op een eiland in de hoofdstad Pyongyang en bij het inchecken wordt je paspoort ingenomen. Een half uurtje later vertelt de gids dat je helaas niet zelfstandig de stad in kan, je hebt immers geen paspoort op zak. Vroeg in de ochtend vertrekken we naar het Kumsusan-paleis van de Zon, dat dient als mausoleum voor Kim Il-sung, de grondlegger en eeuwig president van Noord-Korea en voor zijn zoon Kim Jong-il, die hem opvolgde als leider van het land. Gelukkig hebben we ons goed ingelezen, want voor dit bezoek dien je netjes gekleed te zijn. Andere toeristen die geen das hebben meegenomen, krijgen er een te leen bij het paleis. Camera en telefoon worden ingeleverd, om vervolgens met een eindeloze loopband langs foto’s van de grote leiders richting het mausoleum te gaan. Huilende Koreanen lopen in strakke formaties langs de gebalsemde lichamen van Kim Il-Sung en Kim Jong-Il, bij elke zijkant van de glazen sarcofaag een plechtige buiging. Buiten op het plein gaat een groep Koreanen op de foto en we worden uitgenodigd om erbij te gaan staan, een van de schaarse contacten met de lokale bevolking. Terug in het centrum van Pyongyang bezoeken we de metro. De Duitse metrostellen, gebouwd tussen 1957 en 1965, rijden over twee lijnen die elkaar kruisen bij Jonu (strijdmakker) station. 100den forenzen stappen in en uit of lezen de krant in een display op het platform van de met mozaïek versierde stations met heroïsche afbeeldingen van de grote leiders. 25 Augustus blijkt een nationale feestdag te zijn, we vallen onverwacht met de neus in de boter [de dag van Songun]. De Noord-Koreanen vieren het begin van Kim Jong-il’s militaire leiderschap in 1960 met massafeesten door het hele land, een kleurrijk spektakel met groepsdansen. We sluiten de dag af met een bezoek aan de Triomfboog, gemodelleerd naar de Arc de Triomphe in Parijs, maar dan 10 meter hoger (natuurlijk). Op de laatste dag van ons verblijf in het land dat officieel nog in oorlog is met Zuid-Korea, bezoeken we de gedemilitariseerde zone. Een 248 kilometer lange bufferzone vol landmijnen en aan beide kanten zwaar bewaakt. Precies op de grens staan zeven barakken waar onderhandelingen plaats vinden tussen beide landen. Het afscheid van onze chauffeur en twee gidsen in de ochtend is hartelijk en de verwachte laatste cameracontrole blijft uit, blijkbaar vertrouwen ze me inmiddels voldoende. Tijdens de lange treinreis richting de grens met China kan ik nog wat beelden maken van het platteland waar overal borden op de heuvels staan met teksten als “De overheid voorziet u van rijst”. Aangekomen in China is het heerlijk om zelf weer te kunnen bepalen waar we heen gaan, vrijheid.
English
Nederlands
Français
