Ellen Kok

HomeGalleriesFotografen galeriesEllen Kok

Laden...

CADETS

26 mar 2021

41 bestanden

"Try, Try, Never Die, HOOAH!"~Veel leerlingen van de Fall Mountain Regional High School in Langdon, in de Amerikaanse staat New Hampshire, beginnen de schooldag met die kreet, soms gekleed in uniform. Ze zijn cadetten in het Junior Reserve Officers' Training Corps, JROTC, een door het Amerikaanse leger gesponsord programma, dat als keuzevak wordt aangeboden op ruim 1.700 middelbare scholen. Het is niet bedoeld om van kinderen soldaten te maken, maar ze op te leiden tot goede burgers, door ze militaire waarden bij te brengen die Amerikanen bewonderen: dienstbaarheid, eer, vaardigheid, leiderschap. Met militaire technieken, die de leerlingen zowel lichamelijk als geestelijk uitdagen, wordt geprobeerd hun zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen te vergroten en ze meer grip te geven op hun leven.~~Voor veel tieners is dit precies de reden waarom ze dit vak kiezen. Ze komen uit gebroken huishoudens, verschillenden wonen niet meer bij hun ouders, en sommigen hebben al volwassen verantwoordelijkheden: werk, een baby. De klas biedt ze kameraadschap en de structuur, doelgerichtheid en geborgenheid die thuis vaak ontbreekt.~~Jenna (17) zegt: “Het gaat beter met mij. JROTC heeft mij geholpen te kalmeren en mij meer te concentreren. Zonder dat ben ik brutaal.”~~En sommige leerlingen die dit schoolvak volgen, zijn wel degelijk van plan dienst te nemen of een vervolgstudie te kiezen aan een militaire universiteit. Vaak ook omdat soldaat zijn een traditie is bij hen thuis.~~Ryan (17) zegt: “Iedere man in mijn familie is in het leger geweest, mijn vader, mijn ooms, mijn neven. Mijn vader was bij de eerste Golfoorlog en Desert Storm. Een van mijn neven ging naar Irak. Mijn vader praat er niet vaak over, maar mijn neven vertellen wel verhalen. Over de slechte en de goede kanten. Ik hoop ook in het leger te gaan. Het lijkt mij beter werk dan wat de meeste mensen doen. Je hebt alles over voor je land, en dat vind ik echt cool !”~~Nieuwsgierig naar de rol van de militair in de Amerikaanse maatschappij verdiepte fotograaf en journalist Ellen Kok zich ruim twee jaar in deze bijzondere onderwijsvorm. Wat leren jongeren van marcheren, het doen van push-ups, poetsen van uniformknopen, schieten met luchtbuksen, en elkaar met de rang van ‘Sergeant’ of Kapitein’ aanspreken? Helpt het hen met de uitdagingen in hun leven?~~De foto’s en een lang geschreven verhaal verschenen in het boek Cadets (Uitgeverij Nederlicht, 2013, Engelse editie).

Je bent een meisje en je wilt koeien melken

12 feb 2021

18 bestanden

Mirjam (19) uit het Zuidhollandse Waarder wil boerin worden en koeien melken. Maar het boerenbedrijf van haar vader is niet groot genoeg om ook haar een toekomst te bieden, die zal zij elders moeten zoeken. Na het behalen van haar diploma van de Middelbare Agrarische School (MAS) wil Mirjam werkervaring opdoen. Ze vertrekt voor een half jaar naar Nieuw-Zeeland om te werken op de boerderij van een Nederlandse emigrant. Daarna wil ze naar de Hogere Agrarische School (HAS) in Dronten gaan.~~Maar het leven en werken op een groot melkveebedrijf in een ver en avontuurlijk buitenland bevalt goed. Als een vriend van haar Nieuw-Zeelandse baas haar uitnodigt ook een paar maanden op zijn Australische bedrijf te komen melken, aarzelt ze niet. En nu ze eenmaal aan de ruimte van het andere continent is gewend, wil ze eigenlijk niet meer terug naar Nederland.~~Op het melkveebedrijf in Australië, in de staat Victoria, melkt Mirjam tweemaal per dag 350 koeien.

Er is er een jarig

26 okt 2020

26 bestanden

De Pecos, kostbare stroom door een droog landschap

18 sep 2020

12 bestanden

De Pecos rivier ontspringt in het Sangre de Cristo gebergte ten zuidoosten van Santa Fe, stroomt door New Mexico en Texas en mondt uit in de Rio Grande. De rivier is een belangrijke waterleverancier voor beide Amerikaanse staten. Ze voerden zelfs een twintig jaar durende rechtszaak over de verdeling van de waterrechten. Texas vond dat New Mexico teveel water aan de rivier onttrok voor stadsbewoners en landbouw, voordat deze de staatsgrens passeert. Door aanhoudende droogte is het waterpeil in de rivier nu extra laag – en wordt de afgesproken levering van rivierwater aan de buurstaat bedreigd door een claim op waterrechten van de olie-industrie in New Mexico.

Met God en bijrijder door Guatemala

10 aug 2020

16 bestanden

De bus is een van de levensaders van de Guatemalteekse maatschappij: het grootste deel van het openbaar vervoer bestaat uit bussen. Het busvervoer biedt niet alleen werk aan chauffeurs en hun assistenten en de talloze verkopers die zij laten meereizen, maar ook aan de mecaniciens, elektriciens, lassers en schilders die de tweedehands Amerikaanse schoolbussen waaruit de busvloot grotendeels bestaat, omtoveren tot kleurrijke camionetas. Of, zoals ze in de volksmond heten, de chicken bus, omdat er in principe alles in wordt vervoerd: personen, goederen en zelfs kippen. En dat in enorme hoeveelheden: er kan altijd nog wel iemand of iets bij, in of op een Guatemalteekse bus.~Voor het vervoer over de bergen krijgt de bus een krachtiger motor. Voor bagage wordt een dakrek met ladder opgeschroefd. Als er geld is, wordt de bus van buiten versierd in uitbundige kleuren en met veel chroom. Daaruit moeten de reizigers concluderen dat er ook geld is voor onderhoud en dat deze bus dus veilig is. Elke bus reflecteert de persoonlijke stijl van de eigenaar-chauffeur. Motieven kunnen de liefde zijn, machismo, religie of nationale trots. Vaak worden er ook spreuken op geschilderd, die bescherming afroepen van een hogere macht voor diegenen die meerijden: Jehova es mi pastor (De Heer is mijn herder); Dios mio ayudame (mijn God help mij). Geen overbodige luxe gezien de rijstijl van menig chauffeur en de conditie van de wegen.~~Tijdens de verkiezingscampagne werd het busvervoer ook een politiek wapen: ruim veertig buschauffeurs werden vermoord. De daders namen meestal niet de moeite hen te beroven, wat doet vermoeden dat de moorden deel uitmaakten van een morbide politieke intimidatiestrategie. De meeste mensen in Guatemala zijn straatarm en nemen de bus, zo komt het geweld dichtbij.~De pilote (buschauffeur) wordt tijdens de rit bijgestaan door een ayudante (assistent). Deze verkoopt de kaartjes aan boord. Roept bij bushaltes luidkeels de bestemming om passagiers te werven: "Guate, Guate, Guate!!!". Klimt, ook terwijl de bus 60 km per uur rijdt over een bergweg vol haarspeldbochten, op het dak om bagage vast te binden. En hangt uit de deur om tijdens inhaalmanoevres als het tweede paar ogen van de chauffeur de dode hoek in de gaten te houden.~~In Guatemala is de bus ook een soort rijdende winkel. Chauffeurs nemen onderweg handelaren van allerlei pluimage mee. Die proberen hun waren te verkopen en de pilote en zijn ayudante pikken een graantje mee in de vorm van een gratis lunch. Uitgehandeld stapt de verkoper tientallen kilometers verderop weer uit en wacht op een nieuwe rijdende markt.~De chauffeur van bus Gladys heeft een afspraak met drie verkoopsters van warme tortilla's met dampende vulling, gekoelde flesjes agua pura (gezuiverd drinkwater), blikjes frisdrank en frisse stukken watermeloen. De dames stappen heupwiegend in, terwijl ze de koopwaar in rieten manden op hun hoofden balanceren. Ze hebben hun gezichten flink opgemaakt en dragen korte rokjes met daaroverheen kokette witte schortjes. Als drie sirenes proberen ze de passagiers tot koop te verleiden. Wulps zijn ze met hun uitdagende dijen, borsten en eetbare lekkernijen.~~In het stadje Salamá nemen de chauffeur en zijn assistent een lunchpauze. Ze gaan op de stoep naast de bus zitten eten in het gezelschap van een hunkerende zwerfhond. Terwijl zij dat doen, stapt een evangelist de bus in die met een dikke bijbel in de hand direct fanatiek begint te prediken. De vonken spatten eraf, hel en verdoemenis dreigen als niet gauw iedereen zijn leven betert; én vrouwen de broek afzweren; én de corruptie ophoudt! Ondertussen stapt er ook een snoepverkoopster in; een krantenverkoper en diverse nieuwe passagiers, die de prediker net als de meeste inzittenden straal negeren. Als de woordverkondiger is uitgestapt gaat de bus verder over de slingerende bergwegen.~~Bij deze fotoserie is een langer geschreven verhaal beschikbaar van 1193 woorden

De wasserette

18 mar 2020

12 bestanden

Wasserettes op het Amerikaanse platteland.

Afscheid met elegantie

11 feb 2020

33 bestanden

Ruim een halve eeuw geleden werden ze nog zorgvuldig geselecteerd, de tienermeisjes die mee mochten doen aan het jaarlijkse Apple Blossom Cotillion in het stadje Springfield in de Amerikaanse staat Vermont. ~Ze kwamen naar het debutantenbal voor de hogere kringen, tegelijk inzamelingsactie voor het plaatselijke ziekenhuis, aan de arm van een prominente zakenman. Speciaal voor die gelegenheid hadden ze maandenlang voor hun slaapkamerspiegel hun reverence geoefend, om tijdens die kniebuiging geen slecht figuur te slaan. Daarna danste iedereen op de muziek van een voor de gelegenheid ingehuurde bigband. En aan het eind van de elegante avond werd een meisje tot Appelbloesem Koningin gekroond. ~Zo ging het al sinds de eerste keer, in 1957. Er waren veel van dat soort sjieke bals in het industriële New England van de vorige eeuw. Maar de fabrieken die welvaart brachten, sloten, de economie stortte in. Springfield werd een armetierig plattelandsstadje, dat al blij is als er in een van die grote holle fabrieksgebouwen aan de Black River een gezondheidscentrum komt. Een high society is er niet meer. Maar het Cotillion bleef, als overgangsritueel voor tienermeisjes uit Springfield en omliggende stadjes, een afscheid van hun kindertijd.~Fotojournalist Ellen Kok wilde weten waarom Amerikaanse meisjes blijven deelnemen aan een ouderwetse praalvertoning als Apple Blossom. Drie winters lang bezocht ze de zondagse repetities, van januari tot mei. ~“Het is een geweldige, laatste activiteit om de band te bevestigen met kinderen met wie je bent opgegroeid sinds je kleutertijd”, vertelde deelneemster Emilia. “Na het eindexamenjaar gaat iedereen naar andere scholen in verschillende staten. Je weet niet of je je huidige klasgenoten ooit nog ziet.”~Het Cotillion is nu ook een belangrijk evenement voor de hele gemeenschap en een familietraditie, waarin de grootmoeders, moeders en oudere zussen van de huidige deelneemsters ook hebben gedanst en geprobeerd, al was het maar voor een avond, koningin van Springfield te worden.~De moderne versie is een publieke dansshow, een feestelijke wedstrijd waarvoor iedereen een kaartje kan kopen. Tijdens deze voorstelling presenteren meisjes uit de eindexamenklas van de high school zichzelf voor een deskundige jury. De opvoering vindt plaats in de sfeerloze gymzaal van een plaatselijke school; de muziek waarop ze dansen is gedownload van het internet. Maar als de jeugd van Springfield de sportvloer betreedt, gekleed in identieke, bekoorlijke ballroomjurken en stijlvolle smokings, in plaats van hun gebruikelijke modieus gescheurde jeans en Carhartt T-shirts met camouflage-opdruk, verandert de hele atmosfeer. En in deze 21ste eeuwse versie van opperste elegantie mogen de jonge dames zelf hun danspartner kiezen – die niet altijd een jongen is.~~Bij deze fotoserie is een langer geschreven verhaal beschikbaar van 1110 woorden.

Wie president wil worden, moet naar New Hampshire

5 feb 2020

19 bestanden

De Amerikaanse staat New Hampshire heeft bij wet vastgelegd dat hij altijd als ‘eerste in de natie’ zijn presidentiële voorverkiezing, de primary, zal houden en alleen de Iowa caucuses, stemvergaderingen, voor zich zal dulden. ~En dus voeren alle potentiële presidentskandidaten er maandenlang campagne, op jaarmarkten, in pubs en gymzalen, en van deur tot deur. De kandidaten geven er miljoenen uit aan reizen, het huren van zalen, folders, borden die mensen in hun tuin kunnen zetten, en niet te vergeten: tv-spots. ~Voor de inwoners van New Hampshire en omliggende staten is het een unieke kans landelijke politici van dichtbij te zien, de hand te schudden, zorgen voor te leggen, en selfies mee te maken. Democratie op z’n Amerikaans.

Boer in Amsterdam

15 jan 2020

10 bestanden

Door de uitbreiding van de stad Amsterdam zijn veel boerderijen in dorpen die vroeger zelfstandig waren, binnen de gemeentegrens van de stad komen te liggen. De families die deze bedrijven soms al drie generaties beheren, zijn ineens stadsboeren geworden. Hun koeien grazen in weilanden met aan de horizon de flats van de oprukkende stad. Om een brug te slaan tussen stad en platteland, mogen stadskinderen uit Amsterdam-Noord wekelijks op boerderijbezoek, zodat ze leren waar hun voedsel vandaan komt.

Cuba Blues

11 okt 2019

45 bestanden

Cuba Blues is een impressie van de veerkracht en levenslust van de Cubanen.

De laatste weken van boerderij Veldzicht

1 mei 2019

14 bestanden

Cees en Gre Molenaar hebben hun koeien en land verkocht om met pensioen te kunnen gaan. Ze hebben geen opvolger voor hun melkveebedrijf.

Weens plezier sinds 1776

15 okt 2018

19 bestanden

De Oostenrijkse keizer Jozef II opende ruim 240 jaar geleden, in 1776, het keizerlijke jachtgebied Prater in de hoofdstad Wenen voor algemeen gebruik. Het vlak bij het centrum van de stad gelegen, zes vierkante kilometer grote landgoed, dat sindsdien dag en nacht vrij toegankelijk is, bood ruimte aan massa-evenementen zoals vuurwerk, experimenten met heteluchtballonnen en vliegpogingen – al ging ondertussen de jacht gewoon door, tot 1920.~Al vroeg streken er koffiehuizen neer langs de Hauptallee, de 4,5 kilometer lange, door kastanjebomen omzoomde toegangsweg. ~In 1801 werd het Panorama geopend, een gigantisch rondomschilderij dat toeschouwers de illusie gaf in een vreemde stad te zijn. De volgende attractie was het Circus Gymnasticus, een imposant houten gebouw met 3000 zitplaatsen, dat werd gebruikt voor paardrijlessen in de ochtend en acrobatievoorstellingen te paard in de middag.~Maar met de komst van de wereldtentoonstelling in 1873 begon de echte bloeitijd van het Prater als amusementspark. In de volksmond werd het pretdeel van het gebied, de permanente stadskermis, al gauw Wurstelprater genoemd – naar de figuur Wurstel in het poppentheater, die in Nederland Jan Klaassen heet.~De Rotunde, een enorme staalconstructie, deels met hout en gips bekleed en met een glazen koepel waarvan de top tot 84 meter hoogte reikte, en het in 1897 opgerichte reuzenrad werden beeldmerken van de stad. En het themapark Venedig in Wien, met vers gegraven kanalen om in te gondelen, trok duizenden bezoekers. ~De Rotunde brandde in 1937 af en tijdens de tweede wereldoorlog werd vrijwel het hele plezierpark vernietigd. Na de oorlog werd er herbouwd, maar tegenwoordig ligt de nadruk op doorsnee kermisattracties. ~Toch zijn er nog sporen van de oude glorie te vinden: een draaimolen uit 1897 draait nog steeds zijn rondjes, nabij het tussen 1945 en ‘47 herbouwde reuzenrad, met zijn karakteristieke, rood geverfde cabines, die aan bouwketen doen denken. Het is van ver te zien, de inwoners van Wenen lokkend naar een dag of avond ongecompliceerd plezier.

Powwow

29 nov 2017

13 bestanden

Adrianna Rouillard was een tenger, serieus indiaans meisje van elf jaar toen ik haar voor het eerst ontmoette tijdens de Northern Colorado Intertribal Powwow in het Amerikaanse stadje Loveland. Ze droeg een kleurrijke ‘Jingle Dress’, een jurk versierd met metalen kegeltjes, die vrolijk rinkelden wanneer ze danste, en had een kroon op haar hoofd die door haar moeder, Iris Rouillard, zorgvuldig was versierd met kralen. Adrianna, die Oglala, Lakota, Santee en Sioux indianen als voorouders heeft, was gekozen tot Powwow Prinses en zou deze powwow een jaar lang vertegenwoordigen op andere indiaanse dansfeesten in de Verenigde Staten.~~Alles draait bij een powwow om het dansen, op muziek en zang van een 'Drum', een trommelgroep. Er zijn rituele dansen waarin vrienden en familie worden geëerd en bedankt, en er zijn wedstrijden in verschillende categorieën: Traditional, Jingle Dress, Fancy Shawl, Prairie Chicken, Grass. Deze dansen, elk in bijbehorende, handgemaakte, kleurrijke kostuums, versierd met bonte roofvogelveren, sjaals met ingewikkelde patronen of rinkelende jingles, zijn de overblijfselen van godsdienstige ceremonies: voorbereidingen voor oorlog, genezingsrituelen of vreugdefeesten. Het prijzengeld, de moderne kant van de powwow, is hoog genoeg om een goede danser die in de zomer het 'Powwow Trail' volgt, ervan te laten leven.~“De powwow is een manier om onze cultuur te vieren en levend te houden”, legde Iris Rouillard uit. “Zeker voor onze kinderen, waarvan er veel tegenwoordig opgroeien in de stad. En we laten ermee aan niet-indianen zien dat wij er nog steeds zijn.”~Iris vond het belangrijk haar drie kinderen, Adrianna en de jongens Tylor (7) en Teak (1), op te voeden met indiaanse waarden. Ze leerde ze dansen zodra ze konden lopen. “We zijn nog maar met zo weinigen”, zei ze. “Het is belangrijk de verhalen, de zeden, gewoontes en afstamming door te geven. Het geeft een basis.”~Tien jaar later ontmoet ik Adrianna (21) opnieuw als ze met haar moeder, een nieuwe stiefvader, twee broers en grootmoeder de driedaagse powwow van Denver, ook in Colorado, bezoekt. Het is een van de belangrijkste op de indiaanse kalender. Indianen uit de hele VS komen daar jaarlijks bijeen om familie en vrienden te ontmoeten.~Ik wil horen of haar indiaanse afkomst en tradities nog steeds een rol spelen in Adrianna’s leven. Ze studeert psychologie en volgt een opleiding tot reserve-officier bij de Mariniers. En ze is inmiddels een van de betere Jingle Dress dansers; ze wint regelmatig geldprijzen.~“Dansen is net zoiets als ademen voor mij”, zegt ze. “Elke keer als ik de dansvloer opkom en het ritme van de drum hoor, voel ik euforie. En ik ga er helemaal in op. Het is onderdeel van wie ik ben.”~Indiaan zijn is de basis van haar bestaan, legt ze uit. Al haar beslissingen en toekomstplannen komen eruit voort. Haar keuze militair te willen worden, is voor haar een roeping, die aansluit bij de waarden van de indiaanse krijgscultuur. “Ik houd van de discipline. Het respect dat je moet opbrengen, net als bij Indianen, voor ouderen of mensen met een hogere rang, en voor jezelf.”~“Ik ben trots dat ik deel uitmaak van een volk met een indrukwekkende erfenis. Een van mijn oud-oud-ooms is Crazy Horse. Ik weet wat ik ben, waar ik vandaan kom. Ik heb veel vrienden die niet precies weten wie ze zijn. Ja, Iers of Pools, maar zij hebben geen band meer met hun eigen volk. Dat spijt mij voor ze. Zij zijn alleen maar Amerikanen.”~~Fotojournalist Ellen Kok werkt sinds 1996 aan het boek American Moments met fotoverhalen over jongeren in de Verenigde Staten. Door hen te volgen in hun dagelijks leven, probeert ze erachter te komen wat het betekent Amerikaan te zijn. De jongeren die ze fotografeert, moeten dat immers ook nog leren. Powwow is een van de verhalen uit het boek. Er is een uitgebreider verhaal beschikbaar bij de foto’s.

Vissen met ijsboor en hengel

24 okt 2017

8 bestanden

Ooit was ijsvissen een overlevingsstrategie voor Indianen in de winter. Nu is het vooral een hobby voor in het weekend. In de Amerikaanse staat Vermont is zelfs een tijdelijk ijsvissersdorp.~Bij de foto’s is een geschreven verhaal beschikbaar.

De Andere Boerderij

4 apr 2017

55 bestanden

De ene boerderij ligt 2,5 meter onder de zeespiegel, in het Utrechtse veenweidegebied. De andere boerderij meer dan 230 meter erboven, in de heuvels van Vermont in de VS. Maar wat lijken ze op elkaar: een familie die er al drie generaties boert; die de welvaart zag komen en de schaalvergroting in de landbouw; de sprong waagde naar biologisch boeren. ~~De Andere Boerderij vertelt over twee boerenfamilies die in hun familietraditie geloven, maar ook nieuwe wegen bewandelen om inkomen te verwerven en een spil te zijn in hun omgeving.~~Familieboerderijen hebben het moeilijk in rijke westerse landen als Nederland en de Verenigde Staten. Duizenden verdwijnen er elk jaar. Maar je kunt ze nog steeds vinden: boerderijen die al generaties door dezelfde familie worden voortgezet. ~~Al heel lang wil fotograaf en journalist Ellen Kok begrijpen hoe ze dat volhouden, en wat hen succesvol maakt tegen de economische verdrukking in. Zonder boeren geen eten, maar waarom wordt iemand boer, en welke rol speelt traditie daarin? Is het een roeping of een knellende verplichting? Heeft het agrarische familiebedrijf toekomst in een wereldwijde markt die om massaproductie en lage prijzen vraagt? ~~Om daar achter te komen, volgde ze vanaf 2004 elf jaar lang het leven op Lilac Ridge Farm in Brattleboro in de Amerikaanse staat Vermont en op De Beekhoeve in Kamerik in de provincie Utrecht, in verschillende jaargetijden. Ze stelde vragen en fotografeerde. ~~Je kunt in de stambomen van de families Thurber en Van der Laan al in 1760 en 1622 voorouders vinden die boer waren in dezelfde streek. Op de huidige plek begonnen ze hun veeteeltbedrijven in 1937 en 1914. De eerste generatie van beide families daar had een kleine kudde melkkoeien, kippen of varkens, een paard voor de ploeg. De tweede generatie gebruikte bestrijdingsmiddelen en kunstmest voor een zo hoog mogelijke productie. En toen in beide families de derde generatie het roer overnam, besloot die te kiezen voor biologisch. ~~De Thurbers en de Van der Laans voelen zich niet geroepen de hele wereld te voeden. Zij richten zich bewust op dicht bij huis. Massaproductie betekent dat je altijd andere dingen moet opofferen, benadrukken zij. Dingen waar zij juist waarde aan hechten: gezonde koeien, goed bodembeheer, schoon water, vogelgezang rond de boerderij, gezinsleven. Als je het succes van een boerenbedrijf alleen afmeet aan de productie, is hun overtuiging, dan meet je niet het totaal. ~~De Nederlandse boer Koos van der Laan zegt hierover: “De voldoening zit hem voor mij niet in het aantal koeien dat ik melk, maar in de afwisseling van het werk”. De Amerikaanse boer Ross Thurber vindt: “Plant, dier en mens die allemaal nauw samenwerken; dat is van een tijdloze schoonheid.” ~~Ellen Kok wil laten zien hoe creatief en gedreven deze boeren zijn bij het bloeiend houden van hun tegendraadse bedrijf in een wereldeconomie die aandringt op industriële landbouw. De Andere Boerderij gaat over het belang van familie en traditie, en over de innige band tussen boeren, natuur, voedsel, dieren en ons.~~De foto's en verhalen kwamen samen in het boek De Andere Boerderij (Nederlicht 2015), dat verscheen in het Nederlands en Engels.

School

3 mar 2017

59 bestanden

Slierten kinderen fietsen ’s morgens door weer en wind vanuit buitenwijken en omliggende dorpen naar het Minkema College in Woerden, een openbare school voor voortgezet onderwijs met bijna 2500 leerlingen, van vmbo tot en met gymnasium. Ellen Kok mocht er in 2001 - 2002 ruim een jaar onbelemmerd fotograferen.~Ze volgde leerlingen en leraren vaak van heel dichtbij. Ze was bij lessen, het brugklaskamp, feesten, Sinterklaas, ouderavonden, muziekuitvoeringen en het eindexamen. De foto’s werden gepubliceerd in het boek SCHOOL, dat naast de fotoreportage ook interviews bevat over het schoolleven en de veranderingen in het onderwijs. Zo is niet alleen een bijzonder beeld ontstaan van een grote school in een kleine stad, maar ook een momentopname van het voortgezet onderwijs in Nederland.~SCHOOL werd door het Amerikaanse fotoblad PDN in de jaarlijkse Photo Annual verkozen tot een van de beste fotoboeken van 2003.

You'll Hear Us Roar

sport in het Amerikaanse onderwijs

30 dec 2016

30 bestanden

Op een zonnige, maar winderige maandagmiddag, vroeg in mei, geeft het scorebord aan de rand van het sportveld van Fall Mountain Regional High School in Langdon, New Hampshire, 22 -0 aan. Het softbalteam van de school wordt ingemaakt door Conant High School, op bezoek uit Jaffrey, New Hampshire. Catcher Colleen Heidorn heeft moeite haar ergernis te verbergen. 'Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten terwijl ik die ballen sta te vangen.' Als de wedstrijd voorbij is en de spelers van beide scholen op de gebruikelijke manier afscheid hebben genomen ; twee rijen die elkaar passeren, handen aanraken, 'Goede wedstrijd, goede wedstrijd' zeggen, verzamelt coach Katie Hanatow haar meisjes in een kring dicht bij elkaar op het veld voor een korte, motiverende afsluiting: 'Het is niet de wedstrijd die we wilden, niet de eindstand die we wilden, maar ze maken ons beter door ons uit te dagen, en iedereen bleef positief.'~Sport draait om winnen en verliezen en alle lessen daar tussenin. Als je Fall Mountains sportende scholieren ernaar vraagt, zullen ze alle goede kwaliteiten oplepelen die sport je leert: 'Toewijding, discipline, het vermogen voor iets te vechten, vertrouwen in jezelf en in je team.' Maar Clay Gendron, die American football, basketbal en honkbal speelt, heeft ook een meer persoonlijke reden: 'De meeste van mijn vrienden zou ik niet eens hebben als het niet vanwege de sport was.' Fall Mountains volleybaltrainer Missy Swift zegt: 'Een van de belangrijkste redenen dat ik graag werk als trainer, is dat ik weet hoe belangrijk sport voor mijzelf was als kind. Ik was stil en gereserveerd, maar ik bloeide op tijdens een wedstrijd. Ik was nooit de uitblinker van mijn team, maar ik was altijd goed en, eerlijk gezegd, vaak slimmer. Ik was altijd op de juiste plaats op het juiste moment. Ik kon voorzien wat er ging gebeuren.~'En wat leren betreft was ik extreem lui tijdens mijn middelbare school jaren. Als ik niet zo graag volleybal, basketbal en softbal had gespeeld, had ik niet zo goed gepresteerd als ik uiteindelijk deed. Want je mag niet meedoen aan sporten als je cijfers te laag zijn. Voor mij was dat enorm belangrijk!'~~De foto van ‘haar’ volleybalmeisjes, die met verdrietige gezichten langs de zijlijn zitten, roept opnieuw 'het gevecht van het seizoen' op. 'We spelen tegen grote scholen. Dat is regelmatig een hard gelag voor ons. En we kunnen ons gewonnen geven en huilen en ons door hen laten verslaan, of we zetten ons schrap en vechten terug. Dat is de houding waarmee ik ze probeer te helpen. Ze hebben geen moment de moed opgegeven, het hele seizoen niet, terwijl ze dat zo makkelijk hadden kunnen doen. Maar ze geven zoveel om elkaar, dat ze dat hun teamgenoten niet konden aandoen.

Scroll om laag voor meer...