Details

Nederland, Ter Apel, 7 augustus 2022 KINKISHA - 29 jaar Ik moest beloven te blijven staan.
Ik kom uit Niger en anderhalf jaar geleden ben ik naar Oekraine gegaan om economie te studeren. Toen de oorlog in Oekraine uitbrak, woonde ik in Kiev. Ik ben niet meteen gevlucht, omdat ik dacht dat de oorlog snel voorbij zou gaan. Ik had niet verwacht dat dit in Europa mogelijk was. Maar nu na al die maanden is er nog steeds oorlog. Voordat ik gevlucht ben, vroeg de regering van Oekraine of de vrouwen zich willen melden om in het leger te gaan vechten. Toen dacht ik, dit is niet goed, er is geen einde in zicht. Ik moet weg hier. Dus ik probeerde in de trein naar de grens met Hongarije te komen, maar ze lieten me niet toe. Pas toen ik zei dat ik kon betalen mocht ik instappen, maar ik moest wel beloven te blijven staan. De trein was op dat moment nog zo goed als leeg. Eerst dacht ik in Hongarije mijn leven weer op te pakken, maar ik wist niet hoe ik daar moest overleven. Vervolgens ben ik naar Nederland gekomen omdat ik het idee heb dat hier een democratie is en een goede sociale hulp. Maar toen ik gisteren in ter Apel aankwam zag ik allemaal mensen buiten voor de poort op de grond liggen. Nu slaap ik buiten en er is niemand die me helpt. Het was koud vannacht en onrustig. Ik heb het COA gevraagd waar ik naartoe moet gaan en zij verwijsen mij door naar de politie. Maar de politie zegd dat ik naar het COA moet gaan. Ik word heen en weer gestuurd. Ik krijg geen enkele informatie. Het voelt alsof ik geen mens ben en geen recht heb om hier asiel aan te vragen. Maar als ik in mijn eigen land veilig zou zijn, was ik niet naar Oekraine gegaan om te studeren. In Niger zijn mijn vrouw en twee kinderen, maar het land is erg corrupt en er is geen democratie. Mijn broer heeft zijn stem verhefd en zit daarvoor in de gevangenis. Door de oorlog in Oekraine ben ik nu op de vlucht en Nederland heeft een goede reputatie met mensenrechten. Dit had ik niet verwacht. Ik zie dat de vrouwen en kinderen voorrang krijgen en naar binnen mogen. En dat is goed, zo hoort het. Maar wij zijn ook mensen en ik hoop dat we snel binnen kunnen slapen. Ik vind de onzekerheid het ergste. Waarom vertellen zij mij helemaal niets? Hoe lang moet ik wachten? Dat is alles wat ik vraag. Niet buiten in de kou op de grond slapen, wat erg onveilig is, en duidelijkheid, zodat ik weet waar ik me op in kan stellen. Nu weet ik niets.
Foto: Jet Budelman/De Beeldunie